Wat een geweldige avond op het skimerjûn-
festival. We begonnen onversterkt in een onvervalste turfschuur, maar in de tweede versterkte set in de ronde tent ging het dak er echt vanaf. Aanvankelijk moesten we opboksen tegen het geluid van een andere band, waardoor we elkaar bijna niet konden horen, maar nadat we bij Cecilia de tas met percussie hadden laten rondgaan, was de zaal niet meer te houden. En masse zong men met ons mee; Do kinst net altyd krije watste wolst (vertaling van You Can’t Always Get What You Want). Ook Lâns de Sédyk (friese vertaling van The River) kreeg een enthousiaste respons. Maar met het laatste nummer kwamen we helemaal in sprookjesland terecht, toen we met hulp van een orkestrale begeleidings-band een friese versie van Nights In White Satin zongen. Voor mij zag ik een zee van brandende ledlampjes heen en weer bewegen.  Na afloop zei de presentator: dit optreden zullen we ons heel lang blijven herinneren. Nou, wij in ieder geval: Nij Beets, jullie waren geweldig.