Jaren geleden ontdekte ik op een kerstmarkt in Aken een stand met prachtige handpoppen en ik zag onmiddellijk de mogelijkheid om langs de weg van poppenspel wel met de kinderen contact te krijgen. Sinds die tijd neem ik Frits – zo heb ik mijn pop genoemd – regelmatig mee naar de kerk. 

En ik merk elke keer hoe gefascineerd kinderen reageren op Frits. Hij is weliswaar een pop, maar toch omdat hij kind is, één van hen. Zijn avonturen en zijn manier van denken zijn voor de kinderen herkenbaar en begrijpelijk.

Zo probeer ik via Frits in de kerk een brug te slaan naar de kinderen. Want als ik de verhalen over Jezus lees, dan kan ik niet aan de indruk ontkomen, dat Jezus veel van kinderen heeft gehouden.

 

Daarop brachten de mensen kinderen bij hem, ze wilden dat hij hun de handen zou opleggen en zou bidden. Toen de leerlingen hen berispten,  zei Jezus: ‘Laat de kinderen ongemoeid, belet ze niet bij mij te komen, want het koninkrijk van de hemel behoort toe aan wie is zoals zij.’ (Matth. 18:13-15)

In het bovenstaande geeft hij kinderen voorrang, in andere gedeeltes stelt hij kinderen in het midden als voorbeeld.

‘Ik verzeker jullie: als je niet verandert en wordt als een kind, dan zul je het koninkrijk van de hemel zeker niet binnengaan.

Om die reden vind ik het ook belangrijk om in de kerk aandacht aan kinderen te schenken. En de grote mensen?  Die vinden het ook leuk, want wie heeft vroeger niet naar poppenkast gekeken en/of gespeeld? Poppen spreken gewoon tot de verbeelding.  Het zijn net mensen.