Laatst zei iemand tegen mij: “Je stukjes in geandewei zijn altijd een beetje weemoedig.” “O ja?”, vroeg ik. “Ja”, zei zij, “ze gaan bijna altijd over vroeger.” In gedachten ging ik mijn stukjes nog eens na.”Je zou wel eens gelijk kunnen hebben,” zei ik. “Sinds mijn terugkeer in Friesland heb ik regelmatig het gevoel dat ik ingehaald wordt door mijn verleden.” Later dacht ik er nog eens over na: ik was ruim over de helft van mijn leven en kon de helft van een eeuw over zien. In die tijd had ik veel in de kerk zien veranderen. Zaken, waar ik me in mijn studietijd en begin van mijn predikantschap druk om had gemaakt, waren achterhaald of verdwenen. Kernwapens waren de wereld dan nog wel niet uit, maar toch een stuk minder gevaarlijk geworden. Zuivere koffie wordt niet overal gedronken, maar is toch wel algemeen geaccepteerd. En de studenten, die toen het communisme omarmden en in de voormalige DDR (wat betekent dat, opa?) de contouren van de heilsstaat meenden te ontwaren, hullen zich op een enkeling na nu in schaamtevol zwijgen. En het hoopvolle Samen-op-Weg is nu een grijze PKN muis geworden.
En op de Vrije Universiteit was de theologische faculteit dertien plaatsen gedaald. Van de hoogste verdieping nu naar een bescheiden plek op de linkervleugel van de eerste verdieping.
En daar presenteerde ooit de meest omstreden theoloog van Nederland zijn allerlaatste boek. Lees verder